Komentarz do Ewangelii, 3 lipca 2022

Z Ewangelii na dziś: „Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże»” (Łk 10, 1-9).

Jezus rozszerza stopniowo grupę uczniów, których wysyła do dzielenia się wiarą. Wpierw było ich dwunastu (wśród nich szczególne miejsce zajmują Piotr, Jan i Jakub), teraz siedemdziesięciu dwóch, aby na końcu Ewangelii – przed wniebowstąpieniem – powiedzieć, że wszyscy chrześcijanie mają iść dzielić się wiarą, czynić kolejnych uczniów. W przywołanym posłaniu Jezus posyła uczniów bez niczego dodatkowego: bez jedzenia, ubrań, laski (do odganiania „nieczystych” ludzi i zwierząt), pieniędzy. Do tego mówi im, że nie mają nikogo w drodze pozdrawiać (do tej pory tradycyjne pozdrowienie w tych krajach, wśród ludzi którzy się nie znają, może trwać dłużej niż godzinę). Tak jakby Jezus chciał pokazać, że ich jedynym oparciem, bogactwem ma być wyłącznie Bóg, który ich miłuje. Ważne też ma być dla nich doświadczenie Boga, od którego zależą, a który troszczy się o nich. Nie trzeba mieć wiele, a można nawet nie mieć nic, aby być wiarygodnym i przekonującym uczniem misjonarzem, który poprzez sposób życia, a czasem i przez słowa, prowadzi do Jezusa.

Zobacz także