Kościół naucza: świeccy mają powołanie i misję, są niezbędni 

Świeccy to wszyscy wierni, którzy nie są duchownymi ani nie należą do stanu zakonnego. W Kościele stanowią zdecydowaną większość. Prowadzą życie w świecie, gdzie czekają na nich wyzwania: uświęcanie siebie i ewangelizowanie innych. To droga odnowy, a nawet ocalenia Kościoła.  

Przez wiele lat rola osób świeckich w Kościele bywała spychana na margines. Nawet określające ich słowo „laik” nabrało z czasem pogardliwego wręcz znaczenia. Tę perspektywę odwrócił dopiero ostatni Sobór. W jego duchu nauczają współcześni papieże. Dziś wiemy, że jako świeccy w Kościele mamy nie tylko miejsce, ale i ważne zadania. Warto je odkryć i zrozumieć. 

>>> Świeccy misjonarze znają Kościół z wielu stron

Nasze zadanie 

Katechizm wskazuje, że zadaniem świeckich jest szukanie Królestwa Bożego. Jak to dość enigmatyczne sformułowanie odnaleźć w praktyce? Mamy szczególny przywilej życia w niehermetycznym środowisku. Wokół nas rozgrywa się wiele różnych sytuacji, w których uczestniczymy albo które obserwujemy. To właśnie nadawanie chrześcijańskiego sensu tym zwykłym, codziennym sprawom jest doskonałym przykładem tego, jak wypełniać powołanie właściwe świeckim w Kościele. Wbrew pozorom ważne jest, by nie odrywać się od swojej codzienności. Właśnie w niej przybliżamy Boże Królestwo. Dzieje się to przez ludzi, z którymi pracujemy, przebywamy i którym służymy. Dobre słowo, postawa, a nawet najdrobniejszy gest miłosierdzia wobec nich mówi, że jesteśmy świadkami Chrystusa. Na byciu znakiem Jego obecności w świecie oparta jest cała nasza misja. 

Misja x3 

Sobór Watykański II przyniósł przełom w rozumieniu misji osób świeckich. Uchwalona na nim Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen Gentium podkreśla, że jesteśmy zaproszeni do udziału w potrójnym urzędzie Chrystusa – misji proroka, kapłana i króla. Do jej podjęcia uzdalnia nas chrzest święty. Jako uczestnicy kapłaństwa powszechnego, mamy pomnażać w sobie łaski, które otrzymujemy w sakramentach. Uzdalniają nas one do życia w bliskości z Bogiem i do rozwijania w sobie daru wiary. Pomagają też pielęgnować pierwsze i najważniejsze powołanie każdego człowieka: wezwanie do świętości. Jako uczestnicy misji prorockiej, mamy być świadkami Chrystusa we wszystkim i wobec wszystkich – czyli ewangelizować świadectwem swojego życia.  Z kolei misja królewska przypomina nam o wezwaniu do walki z grzechem. Można w niej zwyciężyć przez czyste pragnienie świętości.    

Zaproszeni do działania 

Ważnym dopełnieniem soborowej myśli o roli laikatu w Kościele jest adhortacja Christifideles laici Jana Pawła II. Wydany w 1988 r. dokument uznawany jest za jeden z ważniejszych w nauczaniu papieża Polaka. Czytamy w nim, że Kościół w swojej działalności i funkcjonowaniu przewiduje dla świeckich szczególne miejsce.  Zaprasza ich do tego, żeby angażowali się w życie wspólnoty nie tylko w wymiarze lokalnym – np. w parafiach, ale także w tym powszechnym. Papież dostrzega także nowe przestrzenie, w których głoszenie Królestwa powierzone jest zwłaszcza świeckim – to choćby instytucja rodziny, sfera polityki, kultury czy debaty społecznej. Pewną nowością jest podkreślenie roli kobiet w misji Kościoła. Dziś to zagadnienie wydaje się mocno rozwijać w nauczaniu papieża Franciszka.  

By nieść Ewangelię 

Odkrywanie wartości, jaką jest obecność osób świeckich w Kościele postępuje coraz szybciej. To ważne, szczególnie w obliczu kryzysu powołań do życia kapłańskiego i zakonnego. Przez ostatnie 50 lat wydano wiele istotnych dokumentów, które nie tylko mówią o samych laikach, ale wskazują na konkretne cechy, jakimi powinno odznaczać się ich działanie apostolskie. Wszystko po to, by wezwanie Chrystusa „Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19) dotarło do jak największej grupy chrześcijan. A z ich pomocą Ewangelia ma szansę trafić do wszystkich, którzy będą otwarci na jej przesłanie.  

 

Zobacz także