Dzieci Himalajów. Rozmowa Łukasza Tadyszaka z Aleksandrą Wiśniewską [MISYJNE DROGI]

Azja. O początkach misji, dzieciach ulicy, trzęsieniach ziemi i marzeniach z Aleksandrą Wiśniewską, misjonarką z Nepalu, rozmawia Łukasz Tadyszak.

Łukasz Tadyszak: Nie lepiej zostawić te dzieci same? Pomoc im zaburza ich religię, system kastowy, sposób rozumienia świata.
Aleksandra Wiśniewska: – Dzieci, którym pomagamy, mają swoje historie. W systemie kastowym, który tutaj panuje, przejmują status swoich rodziców. Jeżeli jest on niski, to jedynie możliwość dobrej edukacji i ogólnorozwojowa pomoc dają szansę na zmianę życia. Trzeba to przerwać i dlatego im pomagamy.

ŁT: Dlaczego Nepal? Nie lepiej było wieść spokojne życie w Polsce? W Polsce też są dzieci, którym trzeba pomagać.
AW: – Cierpienie jest uniwersalne i istnieje bez względu na kraj. W każdym osób proszących o pomoc jest mnóstwo. Pytanie jedynie komu, gdzie? Wystarczy rozejrzeć się dookoła siebie. Zależy
to zapewne od życiowych uwarunkowań, ale też od serca – od tego, jak głębokie mamy współczucie oraz jaką determinację i odwagę do działania, o czym przypomina z uporem papież Franciszek. W Polsce też są dzieci, które potrzebują pomocy. Istnieją jednak instytucje, fundacje, które pomagają. Tu są zupełnie same.

ŁT: Wróćmy do pytania. Dlaczego Nepal?
AW: – Trudno wskazać jeden powód. Skala osób potrzebujących i ogrom pracy do wykonania rodzi większe współczucie niż w Polsce. Jak wspominałam, dzieci są tu zupełnie same, bez pomocy. To mobilizuje do działania, do „wstania z kanapy”. Gdy zobaczysz je na ulicy, zbite ze sobą, nie możesz ich zostawić samych.

ŁT: Pracujesz z dziećmi. Historia każdego z nich jest inna, czy są jakieś punkty wspólne?
AW: – Trafiają do nas dzieci z różnych rodzin. Są półsieroty z biednych domostw, czasem nawet ich dalsi krewni przychodzą do nas z prośbą o wsparcie.

ŁT: Z jakim odzewem spotyka się Wasza praca?
AW: – Skupiamy się na swojej pracy i staramy się wykonywać ją jak najlepiej. Najbardziej entuzjastyczne są momenty, kiedy otrzymujemy nieoczekiwaną pomoc humanitarną od osób, które usłyszały o naszej działalności i postanowiły pomóc. Myślę jednak, że na misjach powinno się mieć szczególną odporność, zarówno aby nie popadać w hurraoptymizm, ale też nie poddawać się.

ŁT: Pomoc jednorazowa nie zawsze przynosi dobry efekt wychowawczy. Macie inne rozwiązania?
AW: – Nasza misja pomaga nie tylko doraźnie czy w jednym zakresie, np. ktoś nie ma co jeść, to dajemy mu ryż. Nie ma w czym chodzić, to dajemy ubranie. Pomagamy na miarę możliwości w systemie stacjonarnym, codziennie, świadcząc opiekę i pomoc, jaka w danym czasie jest potrzebna w naszym ośrodku. Przez czas funkcjonowania placówki udało się uratować wiele ludzkich istnień. Dzieci chodzą do szkoły, która daje przepustkę do lepszego życia.

ŁT: Pomagacie tylko dzieciom, czy też dorosłym?
AW: – Często dzięki możliwości natychmiastowej pomocy można uratować życie. Nasza placówka pomaga nie tylko dzieciom, lecz jeżeli zaistnieje taka potrzeba, niesiemy pomoc humanitarną dorosłym w miarę posiadanych możliwości i zasobów. Szczególnie widoczna była nasza praca w czasie trzęsienia ziemi w ubiegłym roku.

ŁT: Zaczynaliście od…
AW: – …jednego kubka gorącego mleka i kromki chleba, po które codziennie przychodziło głodne dziecko. Potem było kolejne i kolejne. Dla tego dziecka i kilku następnych stworzyliśmy świetlicę. Świetlica przekształciła się w stacjonarną placówkę edukacyjno-opiekuńczą. Dzieci znalazły u nas drugi, kochający dom.

ŁT: Co tu dla Ciebie, w Himalajach jest najtrudniejsze?
AW: – Zdecydowanie choroby, które dotykają nas i naszych podopiecznych. Poszukiwanie odpowiednich lekarstw potrafi trwać miesiącami. Zawsze jednak mogłam liczyć na ogrom współczucia i zaangażowania osób wiedzących, że pomoc jest potrzebna. Również osoby przyjeżdzające z pomocą w ramach wolontariatu są ogromnym wsparciem. Takie właśnie jest współczucie, i takie też bardzo realne i trudne wyzwania, z którymi mierzymy się każdego dnia. Ważne jest, aby usiąść porozmawiać z wolontariuszami, wypić herbatę. Być.

ŁT: Nie tylko choroby. Co roku są u Was trzęsienia ziemi, mówiłaś już o tym.
AW: – To prawda. Wystarczy zatrzymać się na dwóch ostatnich latach. W roku 2015 mieliśmy kilka trzęsień. Można powiedzieć, że ludzie są do nich przygotowani i przyzwyczajeni, ale i tak ciągle nas zaskakują. Największe z nich było o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Nastąpiło 25 kwietnia w jego wyniku śmierć poniosło prawie 10 tys. osób, rannych zostało ok. 25 tys., a jeszcze więcej ludzi zostało bez dachu nad głową. W bieżącym roku też było kilka. Zginęło kilkaset osób. Dlatego pomagamy wszystkim, choć oczywiście najmłodsi najbardziej odczuwają skutki kataklizmu. Pomagaliśmy jak mogliśmy – rozdając ryż, gotując ciepłe posiłki głodnym, ubierając tych, którzy stracili dom wraz z całym dobytkiem, wreszcie wspólnie z różnymi grupami organizowaliśmy pomoc medyczną.

 ŁT: Czy taka misja jest dla każdego, czy trzeba być jednak przygotowanym na to, co się tutaj zastanie?
AW: – Trzeba mieć odwagę, determinację, ale również nie myśleć o nagrodach czy uznaniu. Kiedy serca są czyste i otwarte, to działanie nie napotyka przeszkód, a pożytki wzrastają. Dobre i profesjonalne przeszkolenie i przygotowanie, w tym określony profil zawodowy, są jednak najważniejsze dla niesienia skutecznej pomocy na misjach.

ŁT: Co sprawia największą radość w pracy?
AW: – Myślę, że radość, jaką widzę w oczach dzieci – piękną, prawdziwą, żywą radość. Oraz świadomość, że dzieci mają przyszłość, są w dobrych rękach, że nie zostaną porzucone czy zdane na
pastwę losu, że po prostu są z nami.

ŁT: Twoje marzenie, to aby…
AW: – …mieć zdrowie i długie życie. Bardzo przyziemne. A na misji to takie, abym mogła powołać stacjonarną szkołę z internatem. Aby nie tylko świadczyć pomoc dzienną, ale również mieć możliwość zakwaterowania i prowadzenia nauki dla dzieci w pełnym wymiarze. Taka szkoła pozwoliłaby na przyjęcie dzieci z wysokich Himalajów, w których nie ma szkół. To mogłoby zmienić życie tego regionu.

Rozmawiał Łukasz Tadyszak

Zobacz także