Razem jesteśmy Kościołem [MISYJNE DROGI]

Wielkanoc 2020. Niemożność przyjazdu do Polski. Liturgię wieczerzy paschalnej oglądam (trudno mi nazwać to uczestnictwem…) dzięki relacji z kościoła ojców dominikanów z Poznania. Jedno jest uderzające: zgromadzony Kościół jest tylko męski. Więcej: przynajmniej w przekazywanym obrazie trudno rozpoznać uczestników, którzy nie byliby zakonnikami. Klerykalizm w pigułce. To jedna strona kościelnego przeżywania pandemii. Drugą reprezentują choćby siostry zakonne. Owoce doświadczeń Wielkanocy opisała jedna z nieformalnych grup internetowych sióstr. Wprowadzone ograniczenia oznaczały, przynajmniej dla niektórych z nich, niemożność uczestniczenia w Eucharystii. Ten element różnicy pomiędzy zakonami męskimi i żeńskimi odczuły najbardziej: żadna z nich nie może sprawować mszy świętej. Ze względu na szczególny status Eucharystii jako „źródła i szczytu życia chrześcijańskiego” (Sobór Watykański II) jej brak podczas
najważniejszych kościelnych świąt był najdotkliwszy. Siostry piszą jasno: dla nich transmisja mszy nie wchodziła w grę. Uznały, że ważniejsze jest dzielenie się słowem Bożym we wspólnocie,
wspólna modlitwa, wspólny posiłek – urzeczywistnienie tego, czym jest liturgia: dziełem ludu (Bożego). Siostry wywodzą z doświadczenia Wielkanocy w czasach pandemii dwa podstawowe, dobrze uzasadnione pytania. Pierwsze z nich: dlaczego przemiana chleba i wina w znaki uobecniające Chrystusa zastrzeżona jest tylko szafarzom płci męskiej? Drugie: czy odpowiednim sposobem świętowania Eucharystii jest uczestniczenie w niej codziennie?

Czy można wtedy doświadczyć jej jako źródła i szczytu, skoro to „chleb powszedni” – pytają. Siostry to czasowe przestawienie na inny tryb bycia Kościołem potraktowały jako możliwość przemyślenia na nowo swojej drogi. Dla wielu ludzi Kościoła, szczególnie misyjnego, to właśnie jest „normalność” – brak wyświęconego szafarza. Przypominam sobie ważne słowa Piusa XII: „Świeccy (…) winni uświadamiać sobie coraz wyraźniej nie tylko to, że należą do Kościoła, ale że sami są Kościołem”. To jest normalne. Wszyscy ochrzczeni są Kościołem. Jesteśmy Kościołem.

Zobacz także