Korczak w Bangkoku – rozmowa z Josephem Maierem CSsR z Tajlandii

Jest wczesny niedzielny poranek. Zapach świeżo palonej kawy rozchodzi się po okolicy, skutecznie wabiąc przechodniów. Po jednej stronie ulicy stoi kobieta z małym straganem pełnym soczystych ananasów. Tuż obok niej sędziwy mężczyzna smaży kokosowe placki na rozgrzanej ogniem płycie. Za nimi kolejne stoiska wypełnione smakołykami. Naprzeciwko ulicznych restauracji piętrzą się, jeden na drugim, sklepy największych światowych marek. Eleganckie szklane wieżowce sięgają chmur, a tropikalne palmy zdobią miasto swym pięknem. Tuż za rogiem dostrzec można wąską uliczkę, na której nikogo nie ma. na jej końcu widać dwa słupy, do których przymocowano blaszaną tablicę z napisem: „Witajcie w tajskich slumsach”. Tuż za nią znajduje się świat, którego wielu nie rozumie. Tu spotkać można czyste serca, które odnajdują radość i piękno w posłudze najbiedniejszym. Jedno z nich należy do ojca Josepha Maiera.

 

„Nikt do nich nie przychodził. Nikogo nie interesował los tych najuboższych. Wszyscy ich zostawili samym sobie: chorych, cierpiących, samotnych. a ja poczułem, że chcę być częścią ich świata” – mówi ojciec Joe, amerykański redemptorysta, który od 40 lat posługuje na przedmieściach Bangkoku. „Bycie wśród biednych jest dla mnie wielkim zaszczytem. Tak wielkim, że nie mogę tego wyrazić słowami. oni mnie zaakceptowali. Po prostu. Nieudolnego księdza, który początkowo kaleczył ich język i uczył się ich zrozumieć. Ja rzeczywiście chciałem być pośród nich, a oni mnie

zwyczajnie do siebie przyjęli” – przyznaje z wyraźnym wzruszeniem. Ks. Joseph Maier, znany wszystkim raczej jako ojciec Joe, po raz pierwszy  zetknął się z problemem biedy w Azji Południowo-Wschodniej w 1967 r. Wtedy to wyjechał do Tajlandii, by pełnić posługę w małej parafii w północnej części kraju. Pomagał również ludziom na północy Laosu, a także katolickim plemionom, które dzięki wcześniejszej pracy misjonarzy pielęgnowały wiarę. Wojna domowa w Laosie zmusiła ojca Joe do powrotu na przedmieścia Bangkoku, gdzie został duszpasterzem ubogiej społeczności katolickiej. Ich parafia znajdowała się w starej rzeźni, a warunki życia pozostawiały wiele do

życzenia.

 

Blaszane getta w Tajlandii są domem dla biednych, chorych na AIDS, osób z przeszłością kryminalną, samotnych matek, a także sierot, które padły ofiarami handlu ludźmi i seksturystyki. Mimo skrajnego ubóstwa, każdego dnia dzieją się tutaj małe cuda. Sercem slumsów w dzielnicy Khlong Toey jest Centrum Miłosierdzia otwarte na każdego człowieka w potrzebie. Zwłaszcza na dzieci, które według amerykańskiego misjonarza zasługują na to, by poznać miłość oraz radość życia. „Dzieci są najważniejsze – podkreśla ojciec Joe – nie odmawiamy pomocy żadnemu, które puka do naszych drzwi. Chcemy zapewnić im wszystkim edukację. Wszystkim, bez wyjątku. Przecież to anioły je do nas przysyłają”. Joseph Maier wierzy, że najlepsze, co można zrobić, to zwyczajnie uczyć najmłodszych bycia dobrym człowiekiem. Pragnie również, by odkrywały talenty, by mogły sobie służyć wzajemnie pomocą. Ważnym elementem wychowawczym Centrum Miłosierdzia jest system oparty na nauce Janusza Korczaka, który jest pedagogicznym przewodnikiem o. Joe. „On nie odwracał się od żadnego dziecka – wspomina o. Joseph Maier CSsR, wskazując palcem na portret polskiego pedagoga – dla niego każdy mały człowiek, którego nikt nie chciał, był darem Boga. Wielkim wyróżnieniem. To niesamowite uczucie, kiedy to właśnie ty masz być drogowskazem dla tych najsłabszych”.

 

Ojciec Joe wraz z prężnym zespołem wolontariuszy Centrum Miłosierdzia starają się ze wszystkich sił, by dzieci, które do nich trafiają, w niczym nie czuły się gorsze od tych, które żyją poza ich zamkniętym światem. Wśród rozpadających się slumsów wszyscy troskliwe o siebie dbają, mając na względzie dobro bliźniego. Tu nikt nikomu nie zazdrości, ponieważ nikt nic nie ma. Tworzą się rodzinne więzi, a dzięki pomocy wolontariuszy wielu odnajduje nadzieję na lepsze jutro oraz poczucie bezpieczeństwa. „Jednym z cudów jest to, że Bóg stale przysyła do nas dobrych ludzi. Często nie wiemy, kim są, ani skąd przybywają, ale poniekąd stają się częścią naszej pięknej historii. To niesamowite, jak Pan wydobywa z ludzi bezinteresowność” – mówi z zachwytem o. Joe.

 

Ojciec Joe wspomina, że jego fundacja jako pierwsza w Bangkoku zaczęła prowadzić darmowe hospicjum „Most nadziei” dla dzieci i dorosłych, którzy wymagali szczególnej opieki. „Dzięki łasce Bożej mogliśmy je zamknąć parę lat później ze względu na uruchomienie rządowego projektu, który finansuje teraz leki dla chorych na AIDS” – dodaje z ulgą misjonarz tajskich slumsów.