Ziarna wiary na Tajwanie

Tajwan to wyspa we wschodniej Azji znana z dynamicznej gospodarki technologicznej, bogatej i zróżnicowanej kultury oraz wyjątkowej historii politycznej.

Jest to autonomiczny region z własnym rządem, demokratycznym systemem politycznym i gospodarką, jedną z najbardziej zaawansowanych na świecie, przodującą w produkcji półprzewodników niezbędnych do wytwarzania globalnych produktów technologicznych. Tajpej, stolica Tajwanu, jest nowoczesnym ośrodkiem miejskim z mieszanką tradycyjnych wpływów.

Misjonarze kombonianie rozpoczęli tu swoją działalność misyjną w roku 2002. Z biegiem czasu wspólnota, którą tu założyli, zaczęła tętnić życiem i zaznaczyła swą chrześcijańską obecność w stolicy, oferując opiekę duszpasterską i pomoc społeczną w środku społeczeństwa zdominowanego przez buddyzm i taoizm.

Z kart historii

Pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku misjonarze kombonianie rozszerzyli swoją działalność misyjną, posyłając misjonarzy na kontynent azjatycki. Na początku wysłano czterech misjonarzy na Filipiny, gdzie założyli Centrum Misyjne Comboniego w Manili, stolicy tego kraju. Zadaniem ośrodka było prowadzenie działalności mającej na celu rozwój animacji misyjnej. Z czasem, podążając za wskazaniami charyzmatu swojego założyciela, kombonianie zaangażowali się w dzieło pierwszej ewangelizacji pośród ludności chińskiej w Makao. Pierwsi misjonarze przybyli na te tereny zaczęli od nauki języka kantońskiego, który miał im ułatwić komunikację z miejscową ludnością. W roku 1997 dwóch z nich – o. Paolo Consonni (Włoch) i o. Daniel Cerezo (Hiszpan) – udali się do Tajpej na Tajwanie, aby nauczyć się tam języka mandaryńskiego. Pierwszą oficjalną misyjną wspólnotę kombonianów w Tajpej założono w roku 2002, gdy przybył tam o. Victor Mejia z Meksyku. Miało to miejsce w stolicy w kościele Ren Ai. Od tamtego czasu na piękne tajwańskie ziemie dotarło wielu misjonarzy z różnych krajów, którzy z oddaniem służą miejscowej ludności, dzieląc się także radością Ewangelii z innymi chrześcijańskimi wspólnotami.

Katolicy na Tajwanie

Obecność Kościoła katolickiego w społeczeństwie zdominowanym głównie przez buddyzm, taoizm i inne tradycyjne chińskie religie jest wyraźna i ważna, choć katolicy na Tajwanie są mniejszością. Już od XVII wieku misjonarze próbowali się tam osiedlić, ale konflikty polityczne i ciągłe zmiany władzy na wyspie znacząco ograniczały ich możliwości. Dopiero w połowie XX wieku – wraz z przybyciem zagranicznych misjonarzy i migracją katolików z Chin kontynentalnych po chińskiej wojnie domowej – Kościół katolicki wyraźnie umocnił swoją obecność. Według spisu ludności z 2005 r. chrześcijaństwo na Tajwanie stanowiło 3,9% populacji, w tym około 300 tys. katolików. Estymacja z 2020 r. sugerowała, że odsetek ten wzrósł do 4, a nawet 6%, katolicy zaś stanowili 1% populacji kraju. Kościół katolicki na Tajwanie koncentruje się na działalności społecznej i edukacyjnej, wyróżniając się w dziedzinie zdrowia i edukacji. Prowadzi siedem dużych szpitali i około 100 domów opieki, które oferują przystępne cenowo usługi opieki zdrowotnej i zapewniają opiekę duszpasterską imigrantom z różnych części świata. Prowadzi także ośrodki pomocy społecznej oraz kilka prestiżowych szkół i uniwersytetów. Oprócz tego odegrał aktywną rolę w obronie praw człowieka i promowaniu sprawiedliwości społecznej w tajwańskim społeczeństwie. Śmiało więc można powiedzieć, że chociaż Kościół katolicki stoi w obliczu wyzwań związanych z sekularyzacją i spadkiem powołań, to na Tajwanie nadal ma duże znaczenie dla społeczeństwa.

Parafie

Obecnie misjonarze kombonianie są obecni w trzech parafiach powierzonych przez archidiecezję Tajpej. Nasza niewielka wspólnota znajduje się w parafii św. Anny na obrzeżach dzielnicy Wugu, skąd obsługujemy trzy inne parafie: św. Anny w Wugu, św. Williamsa w dzielnicy Huilong i Chrystusa Odkupiciela w mieście Yilan. Są to małe parafie, ale bardzo prężnie działające. Ponieważ liczba chrześcijan jest niewielka i stanowią oni mniejszość w kraju, w niedzielnych Mszach uczestniczy około 50 wiernych. Są to jednak ludzie bardzo dynamiczni, aktywni i chętni do dzielenia się swoją wiarą z innymi członkami społeczeństwa. Bardzo to przypomina pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, kiedy wszyscy regularnie gromadzili się, aby łamać chleb i celebrować wiarę. W naszych parafiach podążamy za planem duszpasterskim archidiecezji Tajpej, ale dostosowujemy się do rzeczywistości, w której żyjemy. Oznacza to, że prowadzimy zwyczajne życie wspólnoty parafialnej, z codziennymi celebracjami eucharystycznymi i sakramentalnymi, a także grupami i modlitwami takimi jak różaniec i cotygodniowa adoracja Najświętszego Sakramentu. Parafie prowadzą również formację dla różnych grup, które pomagają ich członkom w refleksji biblijnej, pogłębianiu tematów kościelnych i formacji liderów parafialnych. Dzięki temu wspólnota wzrasta w wierze i bardziej rozumie to, co wyznaje. Również odwiedzanie chorych jest aktywną częścią naszej posługi. Poświęcamy dużo czasu na wizyty u chorych i opiekę nad nimi, zwłaszcza tymi najbardziej potrzebującymi. Mamy również grupy dzieci i młodzieży, którym towarzyszymy w ich drodze do wiary. Prowadzimy też dla nich szkolenia w różnych dziedzinach, zgodnie z planem katechetycznym wyznaczonym przez diecezję. Wykorzystujemy uroczystości liturgiczne i narodoweh, by prowadzić działania mogące mieć na nich wpływ, zwłaszcza w zakresie wzrostu ich wiary i duchowego towarzyszenia. Oprócz tego istnieje katechumenat, który co roku przygotowuje do chrztu nowych członków naszej katolickiej społeczności.

Pierwsza ewangelizacja

Obecnie w naszej komboniańskiej wspólnocie na Tajwanie jest trzech misjonarzy. Ojciec Adam Szpara, Polak, który na tych ziemiach posługuje od ponad 15 lat; ojciec Margarito Garrido z Filipin z prawie dziesięcioletnim stażem i wreszcie ojciec Eduardo Revolledo, Peruwiańczyk, który jest tu dopiero od pięciu lat i jako ostatni dołączył do wspólnoty. Staramy się dzielić swoją wiarą i być żywymi i widzialnymi świadkami misji Kościoła w tym kraju. Lata spędzone na tych ziemiach, na których Bóg nas postawił, są niezapomniane, pełne doświadczeń i błogosławieństw, które naznaczyły i wzbogaciły naszą misyjną naturę. Myślę, że wszyscy misjonarze, którzy tutaj pracowali w przeszłości, noszą w swoich sercach twarze ludzi, którym towarzyszyli i którzy w prosty i szczery sposób dzielili się swoją wiarą w Boga, który jest Miłością i który jest zawsze obecny. Nasza praca misyjna polega na ewangelizowaniu lokalnych społeczności, szkoleniu świeckich liderów, służeniu najbardziej potrzebującym i uświadamianiu misyjnego wymiaru Kościoła. Zawsze bierzemy pod uwagę fakt, że to świeccy są głównymi bohaterami pracy ewangelizacyjnej, a my, misjonarze, towarzyszymy im duchowo, aby nasze wspólnoty były Kościołami żywymi, otwartymi, dialogującymi i włączającymi. Jak powiedziałby papież Franciszek: „Niech Kościół zawsze będzie miejscem nadziei, gdzie każdy czuje się przyjęty, kochany i otrzymuje przebaczenie”.

Ludność aborygeńska

Nasze parafie są wielokulturowe, ponieważ zamieszkują je tajwańscy aborygeni. Nasz plan duszpasterski zwraca szczególną uwagę na ich obecność. Celebrujemy liturgię w ich ojczystym języku i prowadzimy działania, które mogą ich zachęcić do duchowego rozwoju. Odwiedzamy ich w domach, organizujemy nabożeństwa różańcowe w ich dzielnicach, przygotowujemy liturgię i prowadzimy stałą formację. Wszystkie te działania są podejmowane, aby mogli poczuć Ewangelię zakorzenioną w ich własnej kulturze i doświadczyć, że Bóg jest już obecny w ich zwyczajach, tańcach, folklorze i tym wszystkim, co przejawia się w ich pięknych kulturach. Właśnie dlatego inkulturacja Ewangelii jest dla nas bardzo ważna. Również migranci z południowowschodniej Azji są obecni na peryferiach, gdzie mieszkamy. Służymy wietnamskim i filipińskim przesiedleńcom w największym możliwym stopniu poprzez różne działania duszpasterskie i formację społeczną.

Mimo niewielkiej liczebności misjonarze kombonianie istotnie zaznaczyli swą obecność na tych pięknych tajwańskich ziemiach. W tej chwili jest tu tylko trzech misjonarzy, ale z radością podążamy za Jezusem w duchu św. Daniela Comboniego. Staramy się być widocznymi i wiarygodnymi świadkami Ewangelii, zawsze blisko naszych parafian. W ludziach, do których zostaliśmy posłani, widzimy oblicze Boga, który jest nadzieją, miłością i wyzwoleniem. Za każdym razem, gdy jesteśmy razem, czujemy, że Bóg życia idzie z nami ramię w ramię.