Potrzebujesz wstawiennika – szukaj melancholika

Kiedyś melancholią nazywano depresję. I pewnie depresja ma coś z melancholii, ale nie każdy, kto ma temperament melancholika żyje z depresją. 

Melancholik życie odbiera w sposób głęboki i refleksyjny. Większość rzeczy, które go spotykają albo które poznaje, szczegółowo analizuje. Pomimo tego, że lubi pozostawać nieco w cieniu, to jest zwykle troskliwy, współczujący i wrażliwy. Przy tym jest wierny i oddany, tak ludziom jak i sprawie. Swoje obowiązki i zadania, których się podejmie wykonuje sumiennie, zdarza mu się dążyć do perfekcji. Połączenie wytrwałości, sumienności i talentu, twórczości, kreatywności, które nierzadko posiada sprawia, że może odnieść sukces. 

Pomimo swoich zalet ma jednak tendencję do wpadania w smutek. Czasami zbyt mocno koncentruje się na swoich przeżyciach i odczuciach. Melancholikowi zdarza się zbyt długi pamiętać o zranieniach, w związku z czym szuka odwetu. Bywa też podejrzliwy w stosunku do innych. Trudności w relacjach może sprawiać też nieufność i nadmierny krytycyzm. Bywa bardzo wymagający, sceptyczny i trudno go zadowolić. Obawia się, że jego praca mogłaby być skrytykowana. Czasami ucieka w świat marzeń. 

W grupie na pewno sprawdzi się jako dyplomata. Jest uprzejmy, ale może mieć problem z wyrażeniem przeciwstawnej opinii. Jego wrażliwość i delikatność sprawiają, że często jest oparciem dla bliskich. Ma wrodzoną łatwość w zgłębianiu wiary, także w szukaniu głębszego kontaktu z Bogiem. Potrafi cierpliwie słuchać i zatrzymać się nad problemami drugiego człowieka. Musi jednak pracować nad tym, by nie zrażać się od razu trudnościami, ale też pozwolić sobie na zadowolenie i sukces. 

Melancholik to idealny kandydat do opracowania formacji wspólnoty. Chętnie i wytrwale wprowadza w życie pomysły innych ludzi. Jego predyspozycje sprawiają, że bardzo szybko odnajduje się i sprawdza jako wstawiennik w grupach charyzmatycznych. Często może wtedy też rozwinąć w sobie dar dobrej rady oraz charyzmat poznania, rozeznania. 

Zobacz także