Pytanie o owce św. Jakuba zaskoczyło uczestnika „Milionerów”. A czy Ty znasz na nie odpowiedź?

Owce św. Jakuba to jedna z najstarszych ras, która była wymieniana już w Biblii. Co jest charakterystyczne dla jej przedstawicieli?  

Właśnie takie pytanie padło ostatnio w teleturnieju „Milionerzy”. Jaka jest prawidłowa odpowiedź na nie? I czy św. Jakub naprawdę miał swój wkład w genetykę? 

Nietypowa zapłata 

Historię Jakuba znamy z Księgi Rodzaju. Jakub, gdy dowiedział się, że jego żona urodziła syna, poprosił Labana, by mógł wrócić do domu. Laban zdecydował, by Jakub sam ustalił zapłatę za wykonaną przez siebie pracę. Mężczyzna zdecydował więc, że chce dostać „owce nakrapiane i łaciate, każdego ciemnobrunatnego baranka, każdą łaciatą i nakrapianą kozę”. Powiedział również, że odtąd wszystkie zwierzęta będą jego zapłatą.  

>>> W „Milionerach” padło pytanie o modlitwę. Sprawdź, czy znasz odpowiedź

Aby jednak jak najbardziej zmniejszyć zapłatę, Laban dał pod opiekę swoim synom wszystkie zwierzęta, które wymienił Jakub, a tylko jednolite białe zostawił swojemu pracownikowi. Jego synowie mieli je paść w takiej odległości, by zapobiec krzyżowaniu się zwierząt ze sobą.

Jak powstały owce  

W ramach dalszej części historii warto przytoczyć fragment z Księgi Rodzaju: 

Jakub nazbierał sobie świeżych gałązek topoli, drzewa migdałowego i platanu i pozdzierał z nich korę w taki sposób, że ukazały się na nich białe prążki. Tak ostrugane patyki umocował przy korytach z wodą, czyli przy poidłach, aby je widziały trzody, które przychodziły pić wodę. Gdy bowiem zwierzęta przychodziły pić wodę, parzyły się. I tak parzyły się zwierzęta z trzód przed tymi patykami i wskutek tego dawały przychówek o sierści prążkowanej, pstrej i cętkowanej. Jakub oddzielił więc owce białe i pędził je przodem przed pstrymi i czarnymi, jako stada Labana; dla siebie zaś trzymał stada osobno, nie łącząc ich ze stadami Labana. A przy tym Jakub umieszczał owe ponacinane patyki na widocznym miejscu przy poidłach tylko wtedy, gdy miały się parzyć sztuki mocne; gdy zaś owce były słabe, patyków nie kładł. W ten sposób sztuki słabe miały się dostać Labanowi, a mocne – Jakubowi. Tak to stał się Jakub człowiekiem bardzo zamożnym; miał bowiem liczne trzody, a ponadto niewolnice, sługi, wielbłądy i osły (Rdz, 30, 37-43). 

Cechy charakterystyczne 

Cechą główną owiec św. Jakuba są rogi. Ich liczba może być różna. Niektóre osobniki mogą mieć ich cztery, a nawet sześć! Równie nietypowe i niezwykłe jest także ubarwienie tych zwierząt. Ich czarne plamy na sierści latem zamieniają się w brązowe. Dopiero po ostrzyżeniu można zobaczyć ich naturalną barwę.  

Jedna z większych hodowli tych owiec znajduje się w Polsce – na Warmii.  

Zobacz także