W jaki sposób można zgrzeszyć myślami? Pytamy eksperta

Wydaje się, że bardzo trudno jest zgrzeszyć myślami. Bo są one tak ulotne i często tak trudne do uchwycenia, że trudno ocenić. Ocenić czy dana myśl była zamierzona, czy po prostu „przemknęła” przez głowę. Ale na modlitwie na początku Mszy św. wyznajemy: „…że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem”. Jest to więc możliwe.

Ważne, by jednak dowiedzieć się, o co konkretnie chodzi w grzeszeniu myślami. By nie zapętlić się w obsesyjne tropienie własnych myśli. Zapytam o to naszego eksperta – księdza Jacka Hadrysia, profesora, wykładowcę duchowości na Wydziale Teologicznym UAM, doświadczonego spowiednika i kierownika duchowego. 

>>>Kiedy można złamać tajemnicę spowiedzi? Pytamy eksperta

W jaki sposób można zgrzeszyć myślami, skoro wielu z nich nie kontrolujemy? 

My, ludzie, doświadczamy rzeczywiście ogromnego przepływu myśli. Mnóstwo treści „przemyka” przez naszą głowę, choć wielu z nich sobie nie uświadamiamy. A jeśli pojawi się w naszej głowie, np. oskarżenie skierowane przeciwko jakiejś konkretnej osobie i zdamy sobie z tego sprawę, powinniśmy to szybko uciąć. Kontynuowanie takich wewnętrznych monologów czy dialogów w niewłaściwym kierunku, czyli na przykład roztrząsanie własnego żalu, szukanie za wszelką cenę argumentów potwierdzających nasze podejrzenia – jest grzechem.  

Uparcie prośmy Boga o umiejętność usprawiedliwienia i bronienia bliźnich w naszych myślach. To nie lada wyzwanie dla każdego człowieka! 

*** 

W procesie rozpoznawania własnych myśli ważne jest rozróżnienie pomiędzy myślami przelotnymi, które pojawiają się bez udziału naszej woli i na które w gruncie rzeczy się nie zgadzamy. A myślami, które nie są zgodne z Ewangelią, a które świadomie i dobrowolnie podejmujemy, rozwijamy, „bawimy się nimi”. 

Grzech więc nie polega na pojawieniu się złej myśli, ale na tym, co z taką myślą robimy. Warto jednak wiedzieć, że częste pojawianie się – na przykład – osądów powinno nas skłonić do zastanowienia się nad tym, dlaczego tak się dzieje. Czy nie wynikają one z jakiś przekonań czy zranień, które mogą wymagać pewnych działań duchowych czy psychologicznych.  

Justyna Nowicka

Doktor teologii. Interesuje się ewangelizacją w kontekście ponowoczesności. Ma słabość do duchowości karmelu i peryferii Kościoła. Lubi książki, las i ludzi.

Kontakt: [email protected]

Wiadomości

Ksiądz chory na anoreksję i depresję wraca do życia

Wiadomości

#DwieNawy: Jasna Góra nie dla narodowców?

Europa

Ks. Lombardi: problem jest w wiarygodnej informacji o imigrantach

Azja

Pakistan: 1,5 mln dzieci ulicy – apel o kroki prawne

Wiadomości

Franciszek: Kościół potrzebuje proroków – ludzi nadziei

Naszym zdaniem

Egzorcyzmy, pająki i włoski taniec