#AlfieEvans, czyli nie mów fałszywego świadectwa 

Prawie dwuletni Alfie od siódmego miesiąca życia choruje na niezidentyfikowaną do tej pory chorobę genetyczną. W jej wyniku w mózgu malca doszło do nieodwracalnych zmian, które zdaniem lekarzy uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Lekarze, nie widząc nadziei na polepszenie się jego stanu, zdecydowali o odłączeniu go od aparatury i zapewnieniu mu jak najlepszej opieki paliatywnej. Pomimo tego, że chłopczyk już od kilkudziesięciu godzin oddycha samodzielnie, lekarze nie zgadzają się na przetransportowanie go do szpitala Dzieciątka Jezus w Rzymie, który zgodził się kontynuować terapię dziecka. Decyzja ta wzbudziła bardzo ostry sprzeciw i protesty na całym świecie. Często jednak przybierają one bardzo niewłaściwą formę, bo zamiast pomóc Alfiemu, krzywdzą drugiego człowieka.

Nie mów fałszywego świadectwa

W mediach (głównie społecznościowych) pojawiło się od razu mnóstwo spekulacji i pomówień. Jedną z bardziej nośnych informacji było rzekome zamieszanie personelu szpitala w handel ludzkimi organami. Wystarczy parę kliknięć, żeby informację zweryfikować – proceder faktycznie odbywał się w szpitalu, ale… prawie 30 lat temu, a ludzie z nim związani nie mają już z placówką nic wspólnego. Prawda jednak nie ma tu większego znaczenia. Wątpliwości zostały zasiane, wykiełkowały natychmiast – w szpitalu Alder Hey pracują mordercy i handlarze organami. Wnioski nasuwają się same: odłączenie Alfiego to efekt podejrzanego procederu w który zamieszane są osoby podłe (handlarze), lubieżne (sędzia jest aktywistą homoseksualnym) i zakłamane (decyzję lekarzy podważa polska lekarka, która badała chłopca… w styczniu). Nie ma żadnej refleksji nad decyzją lekarzy, pytania o powody jej podjęcia. Są domysły i założenie złej woli – chęci zgładzenia żyjącego człowieka. To poważne oskarżenia, a przecież mamy nie mówić fałszywego świadectwa przeciw bliźnim.

Emocje na bok

W tak trudnych przypadkach bardzo trudno poradzić sobie z targającymi nami emocjami. Na samym początku sam byłem oburzony zarówno decyzją lekarzy, jak i głosami wołającymi o bardziej wyważone osądy. Im bardziej jednak zagłębiałem się w sprawę, tym mniej było we mnie pewności, że postąpiłbym inaczej niż lekarze i więcej zrozumienia dla wszystkich głosów, które zostały wypowiedziane w tej sprawie. Przy próbie oceny bardzo ważne jest odłożenie emocji na bok. Lekarze ze szpitala Alder Hey, mający wgląd w dokumentację medyczną Alfiego, zdecydowali, że dalsze jego leczenie będzie tzw. uporczywą terapią. Dzieje się tak wtedy, kiedy dotychczasowe metody leczenia śmiertelnie chorego pacjenta nie przyniosły efektu. Dopuszczalna jest wtedy rezygnacja z nadzwyczajnych środków leczenia i zapewnienie mu jak najlepszej opieki paliatywnej. Takie stanowisko zajęła Konferencja Episkopatu Anglii i Walii, pisząc w komunikacie:

„Potwierdzamy nasze przekonanie, że wszyscy, którzy podejmują bolesne decyzje dotyczące opieki nad Alfim Evansem, postępują uczciwie i dla dobra Alfiego, tak jak to widzą. Profesjonalizm i opiekę nad ciężko chorymi dziećmi, pokazane w szpitalu Alder Hey, należy uznać i potwierdzić”. 

„W zakres tej opieki we współczesnej medycynie wchodzi nie tylko nawadnianie i odżywianie, ale także wentylacja, jak długo organizm pacjenta jest zdolny do życia, a zatem do czasu, gdy właściwe mu procesy nie są wyłącznie efektem wymuszania za pomocą zabiegów medycznych”. 

Widząc, jak złożona jest ta sprawa, trudno mi patrzeć na czarno-białe oceny i oskarżenia pojawiające się po jednej i drugiej stronie barykady. Nie mam powodu wątpić w dobre intencje lekarzy, z drugiej jednak strony trudno zaakceptować mi decyzję o odłączeniu chłopca od aparatury i brak zgody na przewiezienie go do szpitala, który proponuje opiekę. Od mojego zdania jednak nic nie zależy. Jeśli wyleję bliźniemu kubeł pomyj na głowę w Internecie, nie uzdrowię małego Alfiego. Łatwo mówić o wojnie cywilizacji życia z cywilizacją śmierci, trudniej zawalczyć o to życie modlitwą. Pozostaje mi więc ufać w to, że wobec chłopca wypełni się wola Boża.