Zdjęcie poglądowe, fot. cathopic
Charyzmat życia konsekrowanego – na czym polega?
Kościół od początków swego istnienia obok ustroju hierarchicznego odznacza się również wymiarem charyzmatycznym. W ciągu swej dwudziestowiecznej historii cieszył się zawsze obfitością przeróżnych charyzmatów. Uświadamiano je sobie i przeżywano intensywnie zwłaszcza w czasach apostolskich. Jednym z charyzmatów Kościoła jest dar życia konsekrowanego.
Tak obdarowany chrześcijanin, podążający drogą rad ewangelicznych, czerpie nowe życie z łaski chrztu świętego. Włączony we wspólnotę Kościoła, realizuje swe powołanie w jego łonie.
>>> Osoby konsekrowane – życie tracone, ale nie zmarnowane
Dar dla jednostki
W teologicznej tradycji charyzmat zawsze był postrzegany jako dar udzielany jednostce celem służby konkretnej wspólnocie. Nie inaczej jest z życiem konsekrowanym. Jest ono charyzmatem, czyli darem dla Kościoła lokalnego, ale również dla Kościoła uniwersalnego. Charyzmat życia konsekrowanego jest w Kościele uznany za dar łaski (por. Vita consecrata 49). Życie zakonne z racji tej samej natury wspólnoty wiary, nadziei i miłości, głęboko związane z życiem Kościoła i ożywiane przez Ducha Świętego, prowadzi osoby konsekrowane oraz tych, do których są one posłane do osiągnięcia świętości. Jest to możliwe poprzez otwarcie się na Ducha Chrystusa i przyjęcie Go bez zastrzeżeń. Dlatego osoby oddane Bogu muszą być gotowe do współdziałania z Duchem Świętym, który zakorzenia je i bezbłędnie prowadzi do naśladowania Chrystusa.
Konsekracja zakonna realizuje się poprzez praktykę ślubów zakonnych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Czystość
Dziewictwo konsekrowane jest szczególnym i konkretnym darem dynamicznej
miłości Boga dla osoby ludzkiej. Charyzmat ten uwalnia człowieka od bliskich
i osobistych więzi, przez co może on być w pełni dla Boga i ludzi (pro-egzystencja).
Bóg, ofiarując człowiekowi dar swej zażyłości, wzbogaca go, czyniąc zarazem
z niego źródło łaski dla wielu. Chodzi tu przede wszystkim o wewnętrzną swobodę
przekazywania Ewangelii, która przepływa przez serce i umysł osoby konsekrowanej i nie jest hamowana przez czysto ludzkie sposoby myślenia i działania. Dar dziewictwa jest dynamiczny i zjednoczenie z Bogiem na jego kanwie domaga się ciągłego przekazywania wartości ewangelicznych, ponieważ Królestwo Boże musi się permanentnie rozwijać.
>>> Nie tylko siostry zakonne i zakonnicy, czyli formy życia konsekrowanego w Kościele
Ubóstwo
Charyzmat ubóstwa pociąga za sobą wewnętrzną prostotę życia i działania, która sprawia, że osoba konsekrowana z zupełną ufnością i bez zastrzeżeń szuka zabezpieczenia w Bogu. Charyzmat ten jest jednym z najcenniejszych skarbów, gdyż uczy, jak należy zaniechać wszystkiego, aby posiąść Boga. Okazuje się, iż prawdziwe bogactwo polega na tym, by nie pożądać tego, czego można byłoby pragnąć, i nie przywiązywać serca do tego, co się już
posiada. Jedyną rekompensatą jest Bóg i Jego zbawcze obdarowanie przez Jezusa
w Duchu Świętym. Dar konsekrowanego ubóstwa determinuje ponadto zwrócenie
uwagi osoby na potrzeby ludzi w świecie ją otaczającym, co pociąga za sobą podejmowaną próbę ich zaspokojenia – tak w sferze materialnej, jak i duchowej. Zwłaszcza w formie świadectwa – gdy nic nie posiadając, posiada się wszystko – samego Boga, czyli realny udział w dobrach Królestwa Bożego.
Posłuszeństwo
Charyzmat zakonnego posłuszeństwa prowadzi do służby, która wymaga uczynienia ofiary z własnej woli, by dokonać – dzięki otwarciu się na Ducha Świętego – wyboru woli Bożej, której wyrazicielem na zewnątrz jest osoba przełożonego. Władza, którą skupia on w swych rękach, wyrasta z charyzmatycznego korzenia życia konsekrowanego. Jej źródłem jest Duch Święty. Jego tchnienie i wola przełożonego stanowią swego rodzaju dwujedność. Z urzędem przełożonego nie wiąże się jednakże konkretny charyzmat. Duch Święty jedynie korzysta z woli przełożonego jako świadomego narzędzia, a nie udziela daru samoistnego kierowania. On sam pozostaje zawsze właściwym Kierownikiem.
>>> Z pamiętnika świeckiej konsekrowanej: nigdy nie byłam bardziej szczęśliwa niż teraz
Szczególna misja
Osoba konsekrowana, żyjąc pełnią rad ewangelicznych, odpowiada na dar Ducha Świętego dynamiczną i niepodzielną miłością (konsekrowany celibat), zaufaniem Opatrzności (ubóstwo) oraz radykalnym posłuszeństwem woli Bożej, wyrażonym wolą prawowitych przełożonych. Całe jej życie jest zatem pasmem nieustannych odpowiedzi na wezwanie Ducha działającego w Kościele. Dokumenty Kościoła, ukazując charyzmatyczny charakter ślubowanej przez osoby konsekrowane czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, potwierdzają ich szczególną misję prorocką. Ta misja to świadectwo, które osoby konsekrowane składają przez całe swoje życie, o Bogu, który jest Miłością. To świadectwo o wartości ludzkiego, bezgranicznego zaufania Bogu, o możliwości radosnego pełnienia woli Bożej we współczesnym świecie.
Wybrane dla Ciebie
„Życie konsekrowane to nie jest życie samotne” [OPOWIEŚĆ KATARZYNY] 
Życie konsekrowane w Polsce. Coraz więcej jest dziewic i wdów konsekrowanych oraz pustelników [STATYSTYKI] 
Świeccy konsekrowani nie noszą habitów. Podejmują pracę zawodową i głoszą Ewangelię w świecie Czytałeś? Wesprzyj nas!
Działamy także dzięki Waszej pomocy. Wesprzyj działalność ewangelizacyjną naszej redakcji!
| Zobacz także |
| Wasze komentarze |
Wiadomości
Wideo
Modlitwy
Sklep
Kalendarz liturgiczny