Cud nad rzeką Gave de Pau

Chyba każdy zna tę pieśń. W oryginale, po francusku, ma 60 zwrotek i śpiewana jest codziennie, w wielu językach… Jej tekst powstał w 1873 r., a napisał go niejaki ojciec Gaignes z Lucon. Po polsku zazwyczaj śpiewa się kilka zwrotek pieśni, ale znane są także jej wersje kilkudziesięciostrofowe. Mimo że opowiada o niezwykłych wydarzeniach, do których doszło w lutym, chyba najczęściej śpiewamy ją w maju… Ale nie tylko.  

 

Po górach, dolinach, rozlega się dzwon. 

Anielskie witanie ludziom głosi on: 

Ave, ave, ave Maryja, 

Zdrowaś, zdrowaś, zdrowaś Maryja! 

Lourdes to francuskie miasto położone u podnóża Pirenejów, nad rzeką Gave de Pau. W tej okolicy od lutego do lipca 1858 r. 14-letnia Bernadeta Soubirous doświadczyła osiemnastu objawień Maryi. Dziewczyna przyszła na świat 7 stycznia 1844 r. w Lourdes, we Francji, jako pierwsze dziecko swoich rodziców. Miała sześciu braci i siostrę. Dwa dni po urodzeniu ochrzczono ją, nadając jej imię Maria Bernarda, do historii przeszła jednak pod tym drugim imieniem, używanym w formie zdrobniałej – Bernadeta.

Jej ojciec był ubogim młynarzem, musiał często zmieniać pracę, a nawet miejsce zamieszkania. Przez pewien czas, dla odciążenia rodziców, Bernadeta przebywała u swojej krewnej, której pasła owce. Gdy miała 14 lat, powróciła do domu rodzinnego w Lourdes, aby tam uczęszczać na katechezę i przygotować się do pierwszej komunii świętej. To tam miały miejsce tajemnicze wydarzenia. 

 

Bernadka dziewczynka szła po drzewo w las, 

Anioł ją tam wiedzie, Bóg sam wybrał czas. 

Ave, ave, ave Maryja, 

Zdrowaś, zdrowaś, zdrowaś Maryja! 

11 lutego 1858 r. Bernadeta udała się w pobliże Starej Skały – Massabielle – na poszukiwanie suchych gałęzi, aby rozpalić ogień w domu. Chciała przejść przez rzekę, kiedy usłyszała dziwny dźwięk podobny do szumu wiatru i zobaczyła światłość, z której wyłoniła się postać Pięknej Pani z różańcem w ręku. „Kiedy zdjęłam pierwszy but, usłyszałam hałas, jakby podmuch wiatru, wtedy odwróciłam głowę w kierunku łąki. Widziałam, że drzewa się nie poruszały, więc powróciłam do ściągania butów. Znowu usłyszałam ten sam hałas. Kiedy podniosłam głowę w stronę groty, ujrzałam Panią ubraną na biało. Miała białą suknię, biały welon, w pasie błękitną szarfę i różę na każdym bucie – żółtą, w takim samym kolorze jak łańcuszek jej różańca. Trochę się wystraszyłam. Sądziłam, że to złudzenie”. Jak się potem okazało, nie było to ani złudzenie, ani duch…

Klęczącej Bernadce rzekła Pani ta:  

„Poczęciem Niepokalanym jestem Ja”.  

Ave, ave, ave Maryja, 

Zdrowaś, zdrowaś, zdrowaś Maryja! 

Zapytana o imię, podczas jednego z objawień, Piękna Pani powiedziała: „Ja jestem Niepokalane Poczęcie…”. Było to cztery lata po ogłoszeniu przez Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, który wciąż jeszcze budził kontrowersje. 

Mimo braku oficjalnej doktryny święto ku czci Niepokalanego Poczęcia Maryi rozpowszechniło się na chrześcijańskim Wschodzie już w VI w. Szybko przyjęło się również na Zachodzie, stają się kością niezgody między największymi teologami tamtych czasów i późniejszych wieków. Spory na temat niepokalanego poczęcia Maryi trwały przez setki lat. Kolejni papieże nie odważyli się podjąć ostatecznej decyzji na ten temat, aż do wydarzeń, które miały miejsce mniej więcej w połowie XIX wieku. 

A było to tak. W 1848 r. w wyniku sytuacji politycznej Pius IX – który dwóch lat był papieżem – musiał opuścić Watykan. Uciekł w stroju zwykłego księdza i schronił się w Gaecie, należącej do Królestwa Obojga Sycylii. Tam odwiedzał okoliczne sanktuaria – najbliżej znajdowała się kaplica zwana Złotą Grotą, poświęcona Niepokalanej Dziewicy, w której papież modlił się najczęściej. Owocem tych wizyt były listy, które Pius IX wysłał do wszystkich biskupów. Prosił w nich, aby rozpoznać, jak głęboka jest pobożność i wiara ludzi w Niepokalane Poczęcie, oraz by zapytać, czy księża i lud pragną ogłoszenia dogmatu. Biskupi zdecydowanie poparli dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi, który Pius IX ogłosił go 8 grudnia 1854 r.  

Oto tu krynica wypłynie ze skał, 

„Tu, dla Mnie, cudowne Bóg wam źródło dał”.  

Ave, ave, ave Maryja, 

Zdrowaś, zdrowaś, zdrowaś Maryja! 

25 lutego, podczas kolejnego objawienia, Bernadeta miała usłyszeć polecenie: „A teraz idź do źródła, napij się z niego i obmyj się w nim”. Na kolanach podążyła więc ku wskazanemu w pobliżu groty miejscu. Gdy zaczęła grzebać, nagle pokazała się woda. Na oczach śledzącego wszystko uważnie tłumu ukazało się źródło, którego dotąd nie było. Woda biła z niego coraz obficiej i szerokim strumieniem płynęła do rzeki. Szybko się okazało, że woda ta ma moc leczniczą. Ponoć następnego dnia pewien kamieniarz, rzeźbiarz nagrobków, posłał do źródła po wodę swoją córkę. Mężczyzna stracił prawe oko przy rozsadzaniu dynamitem bloków kamiennych. Także na lewe oko widział coraz słabiej. Po gorącej modlitwie począł przemywać sobie oczy ową wodą. Natychmiast odzyskał wzrok. Cud ten zapoczątkował cały szereg innych – do tego stopnia, że Lourdes zasłynęło jako miejsce, w którym Bóg w szczególny sposób wysłuchuje próśb o uzdrowienia. 

Wspaniałą świątynię od wielu już lat,  

Przez setki pielgrzymów wielbi cały świat.  

Ave, ave, ave Maryja, 

Zdrowaś, zdrowaś, zdrowaś Maryja! 

 W 1862 r. Kościół wydał dekret o prawdziwości objawień w Lourdes. Dwa lata później w miejscu pojawienia się Pięknej Pani ustawiono statuę Matki Bożej z Lourdes, a następnie wybudowano bazylikę. W 1883 r., w celu sprawdzania autentyczności zgłaszanych wyleczeń, w Lourdes zostało założone Biuro Medyczne. Nie każde uzdrowienie komisja uznaje za cud, potrzebne są wielokrotne badania. Ostateczne potwierdzenie cudu dokonuje się podczas procesu kościelnego i należy zawsze do uprawnionego biskupa, który oznajmia ten fakt w uroczystym dekrecie. 

 *  *  * 

W połowie XIX w. w Lourdes mieszkały blisko cztery tysiące ludzi. Teraz to największy we Francji i jeden z największych na świecie ośrodków kultu maryjnego i cel pielgrzymek, odwiedzany przez sześć milionów osób z całego świata rocznie (w okresie od marca do października). Wśród nich są chorzy i kalecy na wózkach, o kulach, na noszach… Wierzą, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. Nie bez powodu Jan Paweł II ustanowił 11 dzień lutego – liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Lourdes – Światowym Dniem Chorego. W tym roku obchodzimy go po raz dwudziesty siódmy.

Zobacz także