Polska oaza w Afryce [MISYJNE DROGI]

Wszystko zaczęło się w 2007 r. od listu jednego z biskupów z Kazachstanu. Zaprosił animatorów z Ruchu Światło-Życie (oazy). Mieli poprowadzić wspólnotę młodzieżową. Na miejscu wolontariusze zajmowali się tak naprawdę wszystkim. Dziś pomagają i ewangelizują w kilkunastu krajach.

Byłem jednym z pierwszych wolontariuszy, których Diakonia Misyjna wysłała do Kazachstanu. Wtedy jeszcze nasz wolontariat raczkował. Ten rok był prawdziwą lekcją życia, ale też wiary. Wyjechałem praktycznie bez znajomości języka, więc pierwsze tygodnie, a nawet miesiące, były po prostu towarzyszeniem księdzu misjonarzowi, który był zupełnie sam. Zaskakująca była jednak dla mnie olbrzymia życzliwość i otwartość, z jaką zostałem przyjęty przez miejscową wspólnotę katolików. Wyjeżdżając z Kazachstanu (znając już lepiej język), mogłem dać świadectwo, że zdecydowanie więcej otrzymałem niż byłem w stanie dać. To był czas bycia dla innych, czas towarzyszenia miejscowej wspólnocie i dzielenia się sobą. Takie wyjazdy to nie ciągłe fajerwerki i wydarzenia, które pięknie wychodzą na zdjęciach. Najczęściej to zwykła, codzienna praca, która jednak daje olbrzymią radość.

>>> U doktor Wandy B. [MISYJNE DROGI]

Nie tylko Kazachstan

Choć nie udało się stworzyć wspólnoty oazowej w Kazachstanie – teraz w tym kraju mocno funkcjonuje Droga Neokatechumenalna – i wydawało się, że niewiele się uda, to misyjnie rozwinęliśmy się tu, w Polsce. W diecezjach, z których pochodzili wolontariusze zaczęły się tworzyć grupki Diakonii Misyjnej, które wspierały wyjeżdżających wolontariuszy modlitwą, a z czasem zaczęły podejmować kolejne dzieła i organizowały wyjazdy misyjne. W następnych latach Diakonia Misyjna zaczęła zapraszać na oazy do Polski m.in. naszych braci z Chin, Filipin czy Pakistanu. Odbywały się też wyjazdy ewangelizacyjne i rekolekcyjne, m.in. na Litwę, Łotwę, Ukrainę, do Chin, Ekwadoru, Irlandii czy Stanów Zjednoczonych. W ciągu tych 15 lat ponad 200 osób uczestniczyło w krótszych i dłuższych doświadczeniach misyjnych.

Teraz Afryka

Wiele naszych działań przystopowała pandemia. Dziś wysyłamy wolontariuszy przede wszystkim do Kenii i Tanzanii. Najczęściej są to doświadczenia misyjne trwające miesiąc bądź dwa, choć zdarzają się też osoby, które wyjeżdżają na pół roku. W przypadku Ewy Korbut z archidiecezji krakowskiej pierwsze krótkie wyjazdy do Afryki zaowocowały podjęciem decyzji o wyjeździe jako misjonarka świecka na misję długoterminową, trwającą dłużej niż rok. Stała obecność Ewy w Kenii jest dla przyjeżdżających animatorów i wolontariuszy olbrzymią pomocą. W ciągu kilku tygodni niemożliwe jest poznanie miejscowej kultury, zwyczajów i mentalności mieszkańców. Potrzebny jest więc ktoś, kogo znają miejscowi oazowicze, komu ufają i kto będzie łącznikiem między nimi a przyjeżdżającymi wolontariuszami.

>>> Tekst pochodzi z „Misyjnych Dróg”. Wykup prenumeratę <<<

Afrykańskie oazy

W Afryce koncentrujemy się przede wszystkim na prowadzeniu rekolekcji metodą oazową. Program jest dokładnie taki sam jak na oazach w Polsce, choć oczywiście dostosowany do lokalnych uwarunkowań. Pierwsza oaza na ziemi afrykańskiej odbyła się w 2014 roku i od tego czasu co roku prowadzimy kilka turnusów rekolekcyjnych, najczęściej w formie rekolekcji ewangelizacyjnych. W tym roku wysłaliśmy 13 animatorów i 3 księży, którzy poprowadzili 5 turnusów oaz dla ponad 200 uczestników z Kenii i Tanzanii. Coraz częściej wyjeżdżający mają już za sobą co najmniej jeden wyjazd, więc z każdym kolejnym rokiem ich doświadczenie – a przez to rozumienie Afryki – jest coraz większe. – Jestem bardzo zaskoczona tym, jak Pan Bóg działa w sercach tutejszych ludzi, jak ich dotyka. Na godzinie świadectw pod koniec każdych rekolekcji padały zdania, jak bardzo te rekolekcje były im potrzebne, zwłaszcza chwile ciszy i namiot spotkania (dłuższa myślna modlitwa – przyp. red.), gdyż w tutejszej kulturze dookoła jest pełno hałasu. Bardzo mocnym doświadczeniem dla tych ludzi był także sam nasz przyjazd. Bardzo często dziękowali nam za to, że zgodziliśmy się przyjechać i poświęcić im swój czas. Choć tak naprawdę to my niejednokrotnie powinniśmy im dziękować, bo uczą nas naprawdę wiele. To niesamowici ludzie o wielkim sercu! – wspomina Magda Kowalik z diecezji radomskiej.

Dom pokoju

Drugim miejscem posługi w Kenii jest Shalom Home, czyli szkoła i zarazem sierociniec w miejscowości Mitunguu. Magda Folwarska z archidiecezji krakowskiej tak opowiada o swoim pobycie w tym miejscu: „Nie byłabym tą samą osobą, gdyby nie doświadczenie misyjne w Afryce. Brzmi to jak slogan, ale naprawdę otrzymałam dzięki niemu o wiele więcej niż sama dałam. Najpiękniejszym czasem mojej posługi okazały się być trzy tygodnie spędzone w Shalom Home – szkole, która dla niektórych dzieci stanowi jedyny dom. W związku z wyborami prezydenckimi przez większość mojego pobytu trwały wakacje, dlatego dzieci miały więcej czasu na różne aktywności, które mogliśmy przygotować. Były więc zajęcia artystyczne (malowanie, pieczątki, projekty modowe), ruchowe, a także wspólne gry (największym hitem było memory). Dla tych dzieci najważniejsze było to, że poświęcamy im czas i uwagę. Odwdzięczały się najpiękniejszymi uśmiechami i szczerą miłością. Wspólnie spędzony czas pomógł w budowaniu prawdziwych przyjaźni. Dzięki wieczornym modlitwom i spotkaniom oazowym wszyscy mogliśmy też wzrastać w wierze. Razem gotowaliśmy, jedliśmy, bawiliśmy się z dziećmi, graliśmy. Wspólnie się modliliśmy. Budowaliśmy prawdziwą wspólnotę!”.

Taniec w czasie Dnia Wspólnoty/Fot. Przemysław Skibiński

Każdy, kto spędził choć jeden dzień w Shalom wie, że to miejsce szczególne, a tamtejsze dzieciaki potrafią zaskoczyć swoją szczerością. – Któregoś dnia mała dziewczynka zapytała o moje drugie imię (2, 3, 4 imiona to u nich norma – suahili, angielskie, kimeru, a czasami jeszcze plemienne). Ja odpowiedziałam, że nie mam drugiego imienia. Nastała chwila ciszy, dziewczynka ewidentnie nad czymś się zastanawiała. Po chwili spojrzała na mnie i mówi: „To ty nie jesteś chrześcijaninem”. Zdziwiona zapytałam: „Dlaczego?”. Ona odpowiada: „Bo Jezus też miał dwa imiona – Jesu Christo – dzieli się swoją misyjną anegdotą Kamila Kopaczyk. Bardzo ważną, kluczową kwestią jest dla nas formacja. Większość naszych wolontariuszy to animatorzy oazowi, a więc osoby, które mają za sobą tzw. formację podstawową w Ruchu Światło-Życie. Wysyłamy zatem osoby już uformowane, które prowadzą głębokie życie duchowe, angażujące się w posługę w parafii bądź w inne dzieła. Niemniej tych, którzy chcą wyjechać choćby na kilka tygodni wolontariatu czeka całoroczna formacja przygotowująca do misji. Są to spotkania online, a także kilka weekendowych zjazdów stacjonarnych, w czasie których są m.in. wykłady, czas na modlitwę czy świadectwa z misji. Online odbywają się też po angielsku spotkania grup, które mają prowadzić rekolekcje w wakacje. Do tego każdy wyjeżdżający jest zachęcany do szlifowania języka, poznawania kraju, do którego się udaje, jego kultury, ale przede wszystkim do modlitwy osobistej i stałego rozeznawania. Ważne jest bowiem dla nas to, aby wyjazdu na doświadczenie misyjne nie traktować jak młodzieńczej przygody. Chcemy, by była to prawdziwa odpowiedź na zaproszenie Pana Boga.