Dlaczego św. Franciszek Salezy ma pod opieką dziennikarzy?

Święty Franciszek Salezy w liturgii wspominany jest 24 stycznia. Był człowiekiem wielkim duchowo i płodnym literacko. Spod jego pióra wyszła chociażby popularna i dzisiaj Filotea.  

Przyszedł na świat 21 sierpnia 1567 roku w Thorens-Glières w Sabaudii we Francji. Jego rodzicami byli Franciszek de Boisy i Franciszka de Sionnz. Już w domu otrzymał solidne, katolickie wychowanie, a na jego dalsze życie wpływ wywarli: matka, mamka Puthod i kapelan Deage. Franciszek uczył się u jezuitów w La Roche-sur-Foron, gdzie naukę rozpoczął jako sześciolatek, i w kolegium w Annecy.  

Teologia i prawo 

Jako uczeń jezuickiego kolegium poznał bliżej literaturę klasyczną, a także przyjął pierwszą Komunię świętą i sakrament bierzmowania. W wieku jedenastu lat otrzymał tonsurę, a jako piętnastolatek wyruszył na studia do Paryża, gdzie w kościele pod wezwaniem świętego Stefana des Gres oddał się w opiekę Matce Bożej. Na Sorbonie studiował teologię, po czym, posłuszny woli ojca, zaczął studia prawnicze. Studiowanie zakończył w Padwie – zrobieniem doktoratu. Potem znalazł się w Loreto, gdzie ślubował Bogu dozgonną czystość. W 1592 roku pielgrzymował do Rzymu. Gdy znalazł się w domu, odrzucił zaplanowane dla niego przez ojca wprowadzenie go jako adwokata i prawnika do senatu z Chambéry i ożenienie z bogatą Franciszką Suchet de Mirabel. Poprosił za to miejscowego biskupa o przyjęcie w poczet duchownych.  

Ulotki z prawdami wiary 

Po otrzymaniu w 1593 roku święceń kapłańskich mianowano go prepozytem kolegiaty pod wezwaniem świętego Piotra, a w 1602 roku biskupem Genewy. Udał się też jako misjonarz do okręgu Chablais, by katolików umacniać w wierze, a kalwinistów przywracać Kościołowi rzymskokatolickiemu. W ramach swej działalności misyjnej rozwieszał na murach i parkanach ulotki ze zwięzłym wyjaśnieniem prawd wiary, co prawdopodobnie przyczyniło się do uczynienia go patronem katolickich dziennikarzy. 

Wielką czcią darzył Serce Jezusowe. Propagował czterdziestogodzinne nabożeństwa. Pisał, a w homiliach mówił o miłosierdziu Boga. Zasłynął ponadto jako przyjaciel ubogich. Był znany ze swej uprzejmości i głębokiego zrozumienia spraw ludzkich. Łatwo nawiązywał kontakt z prostymi ludźmi. Cechował go humor, łagodność i słodycz, choć z natury był popędliwy i wybuchowy. Praca nad sobą pomagała mu okiełznać popędliwość i wybuchowość.  

>>> Św. Franciszek Salezy: patron dziennikarzy i prasy katolickiej

Razem ze Joanną de Chantal, późniejszą świętą, założył zakon wizytek, czyli Zakon Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Zmarł 28 grudnia 1622 roku w Lyonie z powodu udaru, w trakcie powrotu ze spotkania z królem Francji. Ciało świętego przeniesiono do Annecy, do macierzystego kościoła wizytek, które następnie zatrzymały dla siebie jego serce.  

W 1661 roku Franciszek Salezy został wyniesiony na ołtarze. Beatyfikował go i cztery lata później kanonizował papież Aleksander VII. W 1877 roku papież Pius IX ogłosił świętego Franciszka Salezego doktorem Kościoła, a papież Pius XI w 1923 roku patronem dziennikarzy i prasy katolickiej.  

5 zasad życia duchowego  

Znanych jest pięć zasad życia duchowego, podanych i przestrzeganych przez świętego Franciszka Salezego. To: konieczność rozkwitania tam, „gdzie Bóg nas zasadził”, „ćwiczenie w cnotach”, spotykanie Boga w codziennych wydarzeniach, zespolenie modlitwy z życiem oraz tak zwana codzienność przemieniona.  

Święty Franciszek Salezy patronuje pisarzom, dziennikarzom i prasie katolickiej, wizytkom, salezjanom i salezjankom (których nazwa zresztą pochodzi od jego imienia), Annecy, Chambéry i Genewie oraz także osobom niesłyszącym, bo to właśnie on rozwinął język migowy z zamiarem nauczania ich o Bogu. Jemu też zawdzięczamy następującą zasadę postępowania: „Więcej much się złapie na kroplę miodu aniżeli na całą beczkę octu”.   

W sztuce święty Franciszek Salezy wyobrażany jest z gorejącą kulą (osiem płomieni), księgami, piórem i sercem. Przedstawia się go w stroju biskupim, rokietcie i mantolecie lub w stroju pontyfikalnym. Księgi i pióro odsyłają do pisarskiej działalności tego świętego, o której świadczą zwłaszcza Filotea i Traktat o Bożej miłości, podczas gdy serce, dzierżone w dłoni, przeszyte strzałą lub płomieniste, okolone cierniową koroną, stanowi symbol bożej Miłości do ludzi.   

Justyna Sprutta

Justyna Sprutta, doktor nauk humanistycznych historii o specjalizacji historia sztuki (UKSW) oraz doktor nauk teologicznych z zakresu teologii dogmatycznej o specjalizacji teologia ikony (KUL).

„Cudowny chłopak. Biały ptak” – 2 lutego w kinach kontynuacja kinowego przeboju sprzed sześciu lat

Piękna zima w Karkonoszach [+GALERIA]

Duchowość

Modlitwa za babcię i dziadka ułożona przez Benedykta XVI

Niedowidzący muzyk w hołdzie bohaterom

Gdy choruje cała rodzina. „Strzępy” [RECENZJA] 

Kultura

Zmarnowany potencjał „Akademii Pana Kleksa” [RECENZJA]