Św. Alfons Maria de Liguori i jego podstawowe prawdy trwania w łasce Chrystusa

Alfons Maria de Liguori (1696–1787) to założyciel redemptorystów, biskup, poeta, święty Kościoła katolickiego, doktor Kościoła, wielki kaznodzieja. Miał duszę artysty. Pochodzący z arystokratycznej rodziny gorliwy czciciel Maryi upodobał sobie ubogich i prosty język, jakim przemawiał do ludu południowej Italii.podstawowe prawdy trwania w łasce Chrystusa.

Św. Alfons Liguori urodził się 27 września 1696 r. w miejscowości Marianella koło Neapolu. Dwa dni później został ochrzczony. W Neapolu głosił wówczas kazania św. Franciszek de Hieronimo. Zaproszony do państwa Liguori wypowiedział nad dzieckiem prorocze słowa: „Będzie on żył ponad 90 lat, zostanie biskupem i położy wielkie zasługi dla Kościoła”. Spełniły się one w stu procentach.

>>> „Stały w swoich postanowieniach, oburzam się na przeszkody” – tak o sobie mówił św. de Mazenod

Jego rodzicie – Józef i Anna – pochodzili z rodzin arystokratycznych, stąd św. Alfons otrzymał wszechstronne wykształcenie. Studia na uniwersytecie w Neapolu ukończył w wieku 16 lat, uzyskując doktoraty z prawa kanonicznego i cywilnego. Po zakończeniu studiów rozpoczął karierę adwokacką w Neapolu. W 1723 r. po niesprawiedliwie przegranym procesie, postanowił zrobić coś, o czym myślał już wcześniej – wstąpił do seminarium duchownego. 21 grudnia 1726 roku został wyświęcony na kapłana. Przez pierwsze lata kapłaństwa związany był z jedną z neapolitańskich parafii, gdzie od razu z zapałem oddał się pracy kaznodziejskiej i spowiedzi. Oprócz swoich zwykłych obowiązków, służył posługą kapłańską w najbardziej ubogich i opuszczonych dzielnicach miasta, wiele czasu spędzał z bezdomnymi i zaniedbaną moralnie młodzieżą Neapolu. Założył dla nich „kaplice wieczorne”. Pod koniec jego życia działały 72 takie kaplice.

W 1732 roku Alfons Liguori założył Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, czyli zakon redemptorystów, którego zadaniem jest poprzez publiczne misje i rekolekcje głosić Ewangelię wśród ubogich i najbardziej opuszczonych. Wtedy też na cześć Bożej Rodzicielki przyjął drugie imię Maria. W 1762 r. został mianowany biskupem diecezji Santa Agata dei Gotti. Po 13 latach zrezygnował z zarządzania diecezją i powrócił do klasztoru w Pagani, gdzie zmarł 1 sierpnia 1787 r. Tam też został pochowany. W ciągu swego długiego życia napisał wiele wspaniałych prac stanowiących dziś fundament katolickiej teologii: „Teologię moralną”, „Wysławianie Maryi”, „Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu”, „Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym” i wiele innych. W 1816 r. papież Pius VII ogłosił Alfonsa błogosławionym, a Grzegorz XIV kanonizował go w 1839 roku. Papież Pius IX nadał mu w 1871 r. tytuł Doktora Kościoła. Pius XII ogłosił św. Alfonsa patronem spowiedników i moralistów.Jego liturgiczne wspomnienie obchodzimy 1 sierpnia.

Wezwanie do świętości

Św. Alfons uczył, że świętość jest powszechnym powołaniem wszystkich ludzi. Mówił przede wszystkim o miłości Boga do człowieka, o cierpiącym za nas Chrystusie oraz o tym, jak człowiek może odpowiedzieć na tak wielką miłość Boga. Szczególną moc jego słowom nadawały kazania o Jezusie ukrzyżowanym. Mówił: Jeśli ktoś nie pokocha Jezusa ukrzyżowanego, nie pokocha Go nigdy. Z głoszeniem przez św. Alfonsa miłości Bożej i umiłowania Jezusa cierpiącego łączyło się konsekwentne wezwanie do radykalnego nawrócenia. Polegać ono miało w rzeczywistości na tym, by na miłość Boga odpowiedzieć świętością codziennego życia.

Wybitny kaznodzieja

Św. Alfons był człowiekiem głębokiej modlitwy i wybitnym kaznodzieją. Miał ku temu wszelkie predyspozycje. Był poetą, więc miał odpowiednie wyczucie słowa. Był kompozytorem i muzykiem, więc posiadał wrażliwość na „melodykę słownej frazy”. Był także malarzem, a więc miał przydatną w kazaniach wyobraźnię. Jako adwokat z wykształcenia, potrafił przekonująco mówić. Ale przede wszystkim Alfons Liguori był człowiekiem świętym, któremu podczas głoszenia kazań zależało tylko i wyłącznie na chwale Bożej i zbawieniu człowieka. Stąd jego kaznodziejstwo było wolne od jakiejkolwiek pretensjonalności, przerostu formy nad treścią, chęci przypodobania się słuchaczom czy fałszywej skromności. Podobno nigdy nie wygłosił kazania, które nie byłoby zrozumiałe przez najprostszą chłopkę w kościele. W prostych słowach mówił o miłości Boga, o Jego nieskończonym Ojcowskim miłosierdziu.

Patron spowiedników

Św. Alfons zasłużył na późniejszy tytuł patrona spowiedników. Spowiednik wedle założyciela redemptorystów miał być bardziej miłosiernym, kochającym ojcem, aniżeli surowym sędzią. Każdego petenta traktował niezwykle poważnie, starając się dotrzeć do najgłębszych pokładów jego sumienia. Zawsze potrafił stosować lekarstwo odpowiednie w danym przypadku. Dla św. Alfonsa posługa spowiedzi była bezpośrednio związana z dziełem ewangelizacji, należącym do podstawowych zadań powołania kapłańskiego.

>>> Benedyktynki i redemptoryści – w czasie powstania warszawskiego nie zrezygnowali ze swojej misji

Czciciel Maryi

Św. Alfons Liguori był wielkim czcicielem Matki Bożej – pośredniczki wszelkich łask. W każdym niemal traktacie wspomina imię i oddaje się pod opiekę Tej, która jest najdoskonalszym stworzeniem Boga. Tym bardziej niezrozumiałym, a wręcz bolesnym jest fakt, że niektórzy dzisiejsi biografowie świętego chcąc niejako umniejszyć czy nawet pominąć jego cześć dla Bożej Rodzicielki, asekuracyjnie podkreślają jego „chrystocentryzm”. A jakim może być święty Kościoła katolickiego, jeśli nie „chrystocentrycznym”, uznającym Jezusa Chrystusa za jedynego Zbawiciela świata? On tylko, jak wszyscy święci, doskonale rozumiał, że Maryja jest naszą Matką, którą dał nam Ukrzyżowany Chrystus i jako taka jest przewodniczką pewną do Nieba. Wiedział, że Maryja jako wzór pobożności i oddania, w sposób doskonały prowadzi do Swego Syna. Pisał pięknie w Wysławianiu Maryi: Tyle jest powodów, dla których powinniśmy miłować naszą najlitościwszą Królową niebieską, że gdyby na całym świecie wielbiono Maryję, gdyby we wszystkich kazaniach mówiono tylko o Maryi, gdyby wszyscy ludzie wydali swe życie za Maryję, jeszcze by to była mała wdzięczność i małe nabożeństwo za Jej niezmierną miłość ku ludziom.

Zobacz także