Święty Kościół grzesznych ludzi 

Kościół jest święty. To chyba jeden z najtrudniejszych do przyjęcia przymiotów. Niby wiadomo, że więcej hałasu robi jedno spadające drzewo niż cały powoli rosnący las. Niby wiadomo, że jeden grzesznik to nie wszyscy, ale… Słuchając doniesień mediów o grzechach ludzi Kościoła, czasem niełatwo pamiętać o świętości. A może my tę świętość trochę źle rozumiemy? 

Już w Nowym Testamencie wyznawcy Chrystusa nazywali siebie świętymi. Jest to określenie starsze i częściej używane niż „chrześcijanie”. Święty Paweł często rozpoczynał swoje listy od pozdrowienia świętych w Kolosach, Filippi, Efezie (Ef 1,1; Flp 1,1; Kol 1,2). Paweł tłumaczy to wyrażenie: „do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości” (1Kor 1,2). W tym krótkim zdaniu Paweł wymienia wszystkie odcienie świętości Kościoła. Kościół jest święty świętością Boga. W wizji Izajasza aniołowie wołają przed tronem Boga: „Święty, Święty, Święty” (Iz 6,3). Wyrażają w ten sposób najwyższą i nieogarnioną świętość Boga. Jest najświętszy. Jest inny niż wszystko: wieczny, niezmienny, doskonały, nieskazitelny. To właśnie Bóg jest założycielem Kościoła. Święty – znaczy po pierwsze: założony przez Świętego – Boga.  

>>> Kościół – Mistyczne Ciało Chrystusa

Świętość w grzeszności 

Chrystus, który miłuje Kościół jako swoją Oblubienicę i swoje Ciało udziela tych darów. On oddaje swoje życie i nieustannie posyła Ducha Świętego, żeby uświęcić Kościół. Kościół święty oznacza więc: ciągle uświęcany przez Boga. To ciągłe uświęcanie dotyczy nie tylko całego Ludu Bożego, ale jest zaproszeniem do jego poszczególnych członków. Bóg wzywa do osobistej świętości: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!” (Kpł 19,2). Widać tu relację między świętością a grzesznością. Świętość Kościoła nie wyklucza grzeszności jego członków. Wręcz przeciwnie. To, że Kościół jest święty oznacza, że w nim i przez niego można się uświęcić. Wymaga to jednak uznania przez ludzi swojej grzeszności i podjęcia wysiłku nawrócenia. W Kościele są wszelkie środki wspomagające i umożliwiające osiągnięcie osobistej świętości. Kościół jest szafarzem sakramentów. Przez pośrednictwo Kościoła Bóg udziela łaski uświecającej. Tutaj głosi się słowo Boże, które wskazuje drogę nawrócenia. Przede wszystkim jest tu Chrystus, „który wydał samego siebie za nasze grzechy, aby wyrwać nas z obecnego złego świata, zgodnie z wolą Boga i Ojca naszego” (Ga 1,4). Kościół święty, czyli uświęcający i uświęcający się. 

Co jakiś czas ogłasza się niektórych wiernych świętymi. Jest to znak, że można współpracować z łaską Bożą. Przyjęcie darów złożonych przez Boga w Kościele doprowadziło poszczególnych świętych do praktykowania w wyjątkowym, heroicznym wręcz stopniu, cnót chrześcijańskich, a szczególnie miłości. W przypadku męczenników te wszystkie środki uświecające pomogły złożyć najwyższe świadectwo Chrystusowi. Święci to wzory dla wiernych i ich orędownicy. W nich właśnie wyraża się świętość Kościoła. Szczególnym wzorem i ikoną Kościoła jest Maryja, którą tradycja wschodnia nazywa „Panhagia” czyli „całą świętą”. Tę samą prawdę wyraża dogmat o niepokalanym poczęciu. Maryja nie popełniła żadnego grzechu i pozwoliła bez zastrzeżeń działać w swoim życiu łasce Bożej. Kościół święty, czyli mający w swoich szeregach świętych. 

Tematykę świętości Kościoła bardzo zwięźle podsumowuje Katechizm Kościoła Katolickiego: „Kościół jest «święty»: jego twórcą jest najświętszy Bóg; Chrystus, Jego Oblubieniec, wydał się na ofiarę, aby go uświęcić; ożywia go Duch świętości. Jest «nieskalany, choć złożony z grzeszników». Świętość Kościoła jaśnieje w świętych, a w Maryi już cały jest święty” (KKK 867). 

Zobacz także