Tora jest źródłem, z którego wszystko wypływa

Tora jest najważniejszą księgą judaizmu i podstawą żydowskiej świadomości. Stanowi o tożsamości. Samo słowo: tora pochodzi od horaa, co oznacza instrukcję, pouczenie, prawo. Tora zawiera sześćset trzynaście przykazań – trzysta sześćdziesiąt pięć zakazów i dwieście czterdzieści osiem nakazów. Nie jest to więc zwykła książka, ale Boska Instrukcja, która definiuje i kształtuje całe żydowskie życie. Dlatego każde słowo tej Instrukcji, każda litera i każdy najmniejszy nawet znak w tekście mają znaczenie. 

Tora napisana jest w oryginale w laszon hakodesz, w Świętym Języku. Rambam w „More newuchin” mówi, że jest to język święty, ponieważ nie ma w nim słów wulgarnych. Z kolei Ramban mówi, że jest to język święty, ponieważ Tora, owa Boska Instrukcja, została dana ludziom w tym właśnie języku. „Mosze otrzymał Torę na Synaju, przekazał ją Jehoszui, Jehoszua Starszyźnie, Starszyzna Prorokom, Prorocy przekazali ją członkom Wielkiego Zgromadzenia.” W Pirke Awot (1:1) czytamy, że Święto Szawuot nazywane jest „zman matan Toratenu” „czasem dania naszej Tory”, a nie „zman kabalat Toratenu” „czasem przyjęcia naszej Tory”. Miszna mówi: Mosze kibel – dosł. Mosze przyjął. Tora została dana tylko raz, natomiast przyjmowanie Tory nie jest ograniczone czasem. Żyd musi przyjmować Torę każdego dnia. (Chiduszei HaRim), Rabbi z Opatowa, powiadał: „Każdy człowiek w Izraelu powinien stale tak żyć, jakby uważał, że znajduje się obok Mojżesza w pobliżu Synaju i właśnie ma otrzymać Torę. Dla ludzi istnieje przyszłość i przeszłość, ale nie dla Boga; On codziennie ofiarowuje Torę”. 

W Szawuot Tora została podarowana jednakowo każdemu, lecz nie została przyjęta w jednakowy sposób. Każdy człowiek przyjął tylko tyle, ile był w stanie wchłonąć i zrozumieć. Kocker Rebe pisze, że Mosze otrzymał na górze Synaj zarówno Torę Ustną, jak i Pisaną. Bez Tory Ustnej, stanowiącej objaśnienie Tory Pisanej, prawdziwe znaczenie Tory Pisanej nie byłoby znane. Tora mówi: „Dam ci kamienne tablice i Torę, i przykazanie” (Szemot 24:12). Słowo: Tora odnosi się do Tory Pisanej, natomiast „przykazanie” do Tory Ustnej, która wyjaśnia i precyzuje tekst zapisany. Z tego uczymy się, że na Synaju przykazania zostały dane Moszemu razem z ich wyjaśnieniami (Rabenu Jona). 

Według postanowienia Moszego, Tora powinna być czytana, oprócz czytania szabatowego i w święta, również w poniedziałek i w czwartek, tak by nie minęły trzy dni w życiu Żyda bez czytania Tory. Ezra Hasofer ustanowił, iż w dni te trzech ludzi powinno czytać Torę, jak również, iż każdego dnia należy przeczytać przynajmniej dziesięć wersetów z Tory. Mówi się, że Tora jest Instrukcją obsługi świata, gdzie dano nam wszystkie niezbędne informacje do tego jak żyć, jak korzystać z życia i planety. Mówi nam, co mamy jeść, a co ma być dla nas obrzydliwością. Mówi nam, jak powinniśmy rozmawiać z drugim człowiekiem, jaką rolę w naszym życiu powinien pełnić honor, godność, szacunek do ojców i ich nauk. Jak postępować względem sąsiada, brata czy wroga. Uczy nas tego, że jeśli chcemy osiągnąć jakiś cel w życiu, to oprócz proszenia o pomoc Boga, sami musimy wykonać pracę w tym kierunku. I to jest jedna z cenniejszych nauk Tory na dziś – możemy prosić o pomoc Boga, ale nie otrzymamy pomocy z Niebios, dopóki sami nie podejmiemy działania.                                                                                           

„W każdej opowieści Tory – mówił magid z Kozienic – zawarta jest nieprzemijająca nauka. Na przykład historia Kaina i Abla uczy nas o tym, co może wyniknąć z zazdrości; historia potopu – o tym, co może przynieść zepsucie; historia Wieży Babel – o tym, co może spowodować nieznajomość własnych ograniczeń. W każdym z nas znajduje się jakaś z tych niepożądanych rzeczy i los ludzi, którzy pozwolili im się owładnąć, służy nam jako ostrzeżenie”. 

Tora jest źródłem, z którego wszystko wypływa. W Torze początek biorą wszystkie wielkie religie monoteistyczne. Z Tory także początek biorą nasze święte księgi, które mają być „ogrodzeniem” dla Tory: Talmud, Szulchan Aruch, Zohar. Owo „ogrodzenia” są po to, by strzec Tory, któa dana jest nam jako skarb. 

Rabbi z Piaseczna w swojej książce „Esz Kodesz” („Święty ogień”) przypisuje śmierć syna, synowej i matki w Szoah swoim własnym grzechom. Mówi on: „’Ręce Ezawa’ przeważają nad ‘głosem Jakuba’, kiedy Żydzi nie zajmują się Torą i nie wychowują swoich dzieci zgodnie z Torą”. Na zakończenie przykład tego, jak cenna jest Tora Ustna. Kiedy studiujemy fragment, w którym bracia postanawiają wrzucić Josefa do studni, czytamy: „A studnia była pusta, nie było w niej wody”, komentarz jest taki: Nie było tam wody, ale studnia była pełna węży i skorpionów (Raszi). Tora jest przyrównywana do wody. W miejscu, gdzie nie ma Tory, będą panować węże i skorpiony złej skłonności, nie napotykając żadnych przeszkód, ponieważ Tora jest jedynym środkiem do walki ze złymi skłonnościami człowieka. (Awne Nezer w Majan Szel Tora).

Zobacz także