Czy masturbacja zawsze jest grzechem?

Masturbacja dziecięca to stymulowanie przez dziecko własnego ciała poprzez dotykanie i drażnienie narządów płciowych, które ma dostarczyć uczucia przyjemności. Nie ma wymiaru grzechu – nie jest tym samym czym onanizm dla człowieka dorosłego. Zaliczamy ją, tuż obok zabaw rozwojowych o charakterze erotycznym, do podstawowych form ekspresji seksualnej u dzieci.

Przyjmujemy, że masturbacja dziecięca jest odkryciem wieku przedszkolnego, dokonywanym często przypadkowo, z ciekawości badawczej w stosunku do swojego ciała. Jako że stymulacja obszarów genitalnych niesie ze sobą dużą dawkę przyjemności, dziecko przejawia naturalną skłonność do powtarzania tych czynności. Należy jednak pamiętać, że sama przyjemność mimo elementu kulminacyjnego nie jest odczuciem orgazmu takim jak u dorosłego człowieka. Nie ma więc podłoża seksualnego w takim wymiarze, jakiego obawiają się rodzice i opiekunowie. Można wyodrębnić trzy rodzaje masturbacji dziecięcej:

Masturbacja rozwojowa
Jest to forma zachowania, która występuje w okresie od 3 do 6/7 lat i jest przemijalna. Ten typ masturbacji jest związany z normatywnym rozwojem dziecka i jest w tym obszarze nieszkodliwa. Celem jest tu tylko uzyskanie przyjemności. W większości przypadków jest to zachowanie, którego rodzice nie wykrywają. Dzieci samoistnie czują, że rodzice nie byliby zachwyceni taką ekspresją. Dużą rolę odgrywa tutaj poczucie wstydu, które również jest naturalne, rozwojowe i w fazie kształtowania się. Schemat masturbacji jest odkryty przypadkowo i powtarzalny, tj. jeżeli dziecko doświadczyło takie przyjemności siedząc okrakiem na oparciu fotela, to właśnie w ten sposób będzie starało się czynność powtórzyć.

Masturbacja eksperymentalna
Główna motywacja dziecka w tym przypadku ma naturę poznawczą. Dziecko działa głównie przez ciekawość, a sama przyjemność jest jedynie produktem ubocznym. Dziecko zaczyna poddawać swoje ciało eksperymentom, a każdy jeden jest inny. Od dotyku okolic genitalnych do prób wkładania przedmiotów w otwory ciała, od stymulacji rękoma do stymulacji przedmiotami. Może też dojść przy niej do uszkodzeń ciała dziecka i konieczności interwencji lekarskiej. Traktujemy ją jako niebezpieczną dla zdrowia i życia dziecka.

Masturbacja instrumentalna
Sygnalizuje istnienie problemu, z którym dziecko nie może sobie poradzić. Może dotykać również dzieci młodszych (tj. przed trzecim rokiem życia), jak i starszych (po siódmym roku życia). Wykrycie jest stosunkowo proste, ponieważ dziecko chce zostać przyłapane. Jest to zachowanie, którym woła ono dorosłego na pomoc. Bywa sposobem na radzenia sobie z ogólnym życiowym stresem, pełni rolę rozładowania napięcia emocjonalnego związanego z trudną sytuacją, w której dziecko się znalazło. Może być sposobem zaspakajania konkretnej potrzeby lub usuwania konkretnej przeszkody. Bezwzględnie jest to bodziec do konsultacji ze specjalistą i zmiany w systemie, w którym dziecko żyje i funkcjonuje. Kluczową rolę w pracy nad zmianą odgrywają rodzice. Jest to często rola trudna do zaakceptowania, odrzucana z tendencjami obwiniania się za zachowanie dziecka. Przynosi to jednak złe skutki.

Wśród rodziców istnieje tendencja do nadawania tej ekspresji znaczenia negatywnego, próby zniwelowania zjawiska poprzez zastraszanie i inne traumatyzujące środki. Jeżeli w życiu dziecka pojawi się takie zachowanie, które nas niepokoi i które jest dla nas trudne, zgłośmy się z tym do specjalisty. Pomoże on odczytać, jaki to rodzaj masturbacji i doradzi, jak sobie z tym zachowaniem delikatnie poradzić.

Zobacz także